Όλγα Αντωνίτσα "με νησιώτικο αέρα"

Επιστροφή

Βουβή, ακίνητη έμεινα εκεί,

για πόσο “λίγο”;

Δεν γνωρίζω,

και το κενό,

κοίταζα αμήχανη το τίποτα,

όσο τ αυτιά,

αφήναν της γνωμάτευσης το λόγο,

τον κόσμο να αδειάζουν απ' τον κόσμο μου!

Μες τη σιωπή,

με πλήθος σκέψεις,

άχρωμες και σκοτεινές,

θαρρείς, πως μάκρυνε η διαδρομή,

κι αβέβαιη έγινε η επιστροφή,

στο ακρογιάλι,

που για στερνή φορά,

με σιγουριά πολύ

και μ' όνειρα υφασμένη,

έριξα άγκυρα να με κρατά, γερά,

στον κόσμο,

που φαντάστηκα για κόσμο μου, δεμένη!

Απέναντί σου στάθηκα,

κοιτάζω τη ασάλευτη σου μορφή,

να στέκει εκεί,

ανάμεσα σε θρήνους και βοή,

κι όσο κι αν φορτώνει ο Ουρανός οργή,

ψηλά στην κορυφή,

να τ' αγνοείς,

κι αδιάκοπα παντού το Φως να στέλνεις!

Το φως σου,

αχτίδα φωτεινή στη συννεφιά,

όσο σε κοιτώ, νοιώθω να μ' οδηγεί

σε δρόμο φωτεινό,

προς την ελπίδα!

Επιστροφή